CERKAK TRESNA MUSNA ING PUCUKING DINA

 

Tresna Sirna ing Pucuking Dina

Dening: eSWe Sidi

 

            Aku ngenteni kowe ing kene. Udane deres, sangsaya deres. Aku wus lungguh ing kene telung jam suwene. Katone kowe ora bakal teka. Iku gawe atiku nelangsa.

            “Wis suwe , Mas?” pitakonmu marang aku. Tembung cekak nanging tumrap atiku, tembungmu iku marakke njelu. Cetha yen aku lan kowe kangsen jam semene, ing kene. Banjur dak enteni nganti pirang-pirang jam, kowe durung teka, kathik ndadak takon mengkono. Cetha suwe,ta. Malah banget suwene.

            “Durung, lagi telung jam,”wangsulanku cekak uga. Yen atimu lantip mesthi krasa yen wangsulanku kuwi ngemu surasa pait. Luwih pait katimbang bratawali. Nunggu suwene telung jam ing kafe ndesa sing kahanane ora tumata iku dudu bab kang entheng. Musik sing disetel dening operator sound system pating gedhombreng. Para tamu, guyune keprungu sengak. Juru ladi sandhangan disawang njelehi. Pesen kopi rong gelas wae, suwene ora mekakat anggone ngeteri.

            “Apa ndadak tuku kopi menyang Amerika dhisik apa kepriye…” batinku. Cekake kabeh njelehi. Kowe nemtoke papan kanggo ketemu wae kok kaya mangkene. Wis, wis….

Krungu wangsulanku, praupanmu njengkerut, garis-garis ing bathukmu ngisut. Rambutmu teles kok ore. Raimu pucet, nanging ayumu panggah. Isih kaya wektu-wektu wingi. Mesthi wae dhekike pipimu uga ora owah. Lambemu uga isih kaya biyen. Nggula sathemlik, ngono nek dicandra tiru buku wulangan basa Jawa ing SD biyen. Cekake, kowe isih kaya biyen. Embuh atimu. Ah, lamunanku ngayawara....

            Angin tumiyup banter, sangsaya banter. Wit-witan ing sakiwa tengenku mubeng-mubeng lan ana pang kang sempal. Kaya atiku wektu iku.

Barengan karo kilating thathit lan kasusul gumlegere bledheg, kowe teka mak jedhul. Mlaku saka parkiran. Payung ireng kok seleh sawise kok ingkupke. Sithik beda karo lamunanku mau, polatanmu kaku. Rambutmu awut-awutan. Kowe ngguyu, nanging katon yen kepeksa. Lambemu pucet sithik, ora abang kaya adate.  Untumu kang putih-putih tharik-tharik, sakeplasan katon, bareng karo tembungmu kang gawe rasa atiku ora karu-karuan.

“He, he, he. Sing gedhe pangapuramu, ya, Mas Bram! “

“Wus dakcawisake wiwit wingi,”

“Apane?”

“Jare njaluk ngapura...”

Udan ora mendha. Hawa adhem nyokot balung. Thathit kelap-kelip. Kahanan saya sepi. Musik, saiki mung keprungu lirih, kalah karo kumrosaking gegodhongan kang kabuncang angin. Senajan durung bengi, nanging kahanan ing njaba katon peteng.

            “Apike kepriye, Mas? Aku bingung.”

            “Kok aku sing kok takoni?”

Sepi. Pacelathon mandheg. Yuli mimblik-mimblik. Lambene kedher.

            “Hla aku kudu kepriye, Mas?”

            “Malah takon maneh!”

Yuli nangis nggembor-nggembor. Ben wae, ora bakal ana wong krungu marang tangise. Ben wae, supaya rasa seseg ing dhadhane bisa kasuntakake. Kepengin aku ngranggeh pundhake, banjur dak kekep awake. Supaya tentrem atine, supaya tresnaku kawistara. Nanging apa mung kaya mangkono iku bukti tresna? Cethek temen!

Apa wae bisa katindakake dening aku wong loro wektu iku. Kahanan nyengkuyung. Komplek kafe banget sepi. Gazebo mapan ing pojokan, adoh saka panyawang mripate tamu liya utawa pramuladi lan petugas kafe. Aku ora bisa kumecap, aku ora bisa ngingset lungguhku nyedhaki wanita ayu iku. Aku ora duwe kekuwatan. Begjane,isih ana kekuwatan ngendhaleni ringute bantheng ketaton ing jiwaku.

“Aku pasrah, Mas!”

“Marang kahanan, marang wong tuwamu, apa marang sapa?”

“Aku isin yen matur prasaja.”

“Apa aku iki wis dadi tukang ngisin-isin sasuwene iki?”

Yuli saya nggembor-nggembor. Nanging gemborane ora bisa ngalahake kumisise angin campur udan, kumrosake wit-witan. Awakke katon lemes. Kepengin aku nyangga nganggo tanganku sing kukuh bakuh iki. Nanging aku wedi yen nganti tumindak luwih.

Wong loro banjur meneng-menengan wae. Aku kepengin omong, nanging omong apa? Jer kabeh wus putus. Wong tuwane wus mutusake. Aku ora bisa nduwa. Aku ngerti, aku iki sapa. Aku dudu apa-apa, aku dudu sapa-sapa.

Cek, cek, cek….Keprungu suwara cecak saka empyak gazebo iku. Cecak loro mecungul saka usuk, oyak-oyakan. Banjur cokot-cokotan lan uleng-ulengan,pepasihan. Yuli ndengangak, semono uga aku melu nyekseni sesawangan iku.

“Mas….Ngapuranen aku. Abot tenan lelakon iki.”

“Aku wis ngerti lan nyekseni,” kandhaku alon. Dhadha krasa seseg. Yuli menyat saka lungguhe, mlayu ninggalake aku nggawa tangis kang gawe atiku miris. Udan deres lan angin pinusus ora dipaelu. Yuli mlayu tumuju parkiran. Payung ireng ditinggal ngono wae. Ora let suwe, katon mobile Yuli nggeblas bablas nerjang deresing udan.

Aku, wong lanang kang sugih kekurangan iki ora duwe daya ngadhepi kahanan iki. Telung sasi sawise kedadean iku, aku nampa undangan saka Yuli. Saiki dheweke wus ana sing duwe. Sakabehing gegambaran kang dak coret-coret bareng dheweke sasuwene iki ilang dening amukaning lesus kang ambuncang.

                                                                        Ponjong, 24 Januari 2022