Cerkak Sirine ing Tengah Wengi

 

Sirine ing Tengah Wengi

Dening : eSWe Sidi

            

    Sawitri lungguh ing kamar tunggu Klinik Nur Abbas kanthi ati ora jenjem. Bola-bali ngingsetake bokong.Bola-bali mrenahake maskere kang ora ngalami owah-owahan. Mengo ngiwa, katon akeh wong lungguh kathi praupan pucet. Mengo nengen ora beda. Malah akeh bocah sing rewel. Kepara ana sing nggronjal-ngronjal saka gendhongane ibune. Katon ibune nyoba ngeneng-nengi anake kanthi teteke, nanging si bocah nduwa, banjur nangis kekejer.

Awit esuk awake Sawitri krasa mriang. Irunge tansah mili wae. Kala-kala watuk. Sirahe krasa lumayan mumet. Awake adhem panas. Mula dheweke njaluk marang Agus, bojone supaya dipriksakake.

“Mas, aku diterke nyang klinik, ya? Awakku kok kaya ora beres kiyi.”

Agus manthuk lan rumangsa seneng dene sisihane njaluk dipriksakake. Ora kaya adate, yen katon mriang ora gelem priksa.

Adate, Sawitri angele ora mekakat nek dikon priksa marang dhokter nalika ana tandha-tandha mriang. Ning iki mau tanpa dikon, njaluk dipriksakake. Jan-jane Sawitri wedi nek nganti disuntik. Mula, dhek sasi wingi ana kalodhangan wektu vaksinasi kanggo nyegah ketularan lelara Covid-19 ing kelurahan, ora enggal melu. Bareng krungu pawarta yen saya akeh wong lara Covid-19 nganti ajal, lagi gelem mangkat vaksinansi. Kuwi wae ndadak nganggo padu karo bojone.

Sawitri diundang dening dokter. Atine kumesar. Banjur kepriye asile tes swab antigen mau? Apa hiya aku kena Covid-19? Ngono batine. Sawitri mlebu ing ruang dokter. Mimblik-mimblik.

“Kodratullah, kula suwun Ibu nampi kawontenan niki kanthi ikhlas. Sedaya penyakit wonten tambanipun, Bu. Begja, penjenengan sampun ndherek vaksinasi satemah gejalanipun mboten awrat,” ngendikane dokter Ferry marang Sawitri.

“Wosipun, kados pundi,Dhok?” pitakone Sawitri kathi rasa kebak ing rasa was-was. Luhe saya nrocos.

“Panjengan positif Covid-19!” ngendikane dhokter karo ngulungake hasil tes swab antigen.

Dhokter banjur ngendika akeh-akeh sing intine Sawitri ora perlu wedi.Sawitri kudu nindakake isolasi mandhiri (isoman) suwene rong minggu. Ora kena lelungan, ora kena gepok senggol karo sedulur utawa tangga teparo supaya ora nulari wong liya. Gepok senggol karo bojo uga ora kena. Kudu akeh ngombe banyu putih anget, maem sing cukup lan bergizi, ngaso sing cukup, kudu tansah nganggo masker, kudu kerep cuci tangan, pikiran sing adhem ayem, akeh anggone ndedonga nyuwun waras marang Sing Mahakuwasa. Lan isih akeh maneh welinge dhokter.

Wiwit dina kuwi Sawitri nindakake isoman. Cukup ing ngomah, merga gejalane ora abot. Upama abot, kudu isoman ing shelter khusus. Napas isih normal. Awak ora pati panas, mung 38,5 derajad Celcius. Mung wae dheweke ngalami anosmia, kelangan fungsi indera penciuman. Sawitri lan Agus kudu pisah kamar. Yen krasa apa-apa Sawitri bakal enggal kandha marang bojone sing banget tresnane kuwi. Yen adate sawitri sing ngladeni Agus, saiki kudu diwalik. Agus kang ngladeni keperluwane Sawitri.

Sawitri getun banget dhek emben dipenging ora usah layat dhisik neng nggone Bu Suhadi kidul kono, ora manut.

“Ora ngapa-ngapa, Mas. Wong Bu Suhadi seda ora merga Covid-19.”

“Dudu merga mayite, Jeng. Nek neng kana kowe melu kruyak-kruyuk, terus ing antarane wong-wong kuwi ana sing OTG? Terus gepok senggol karo kowe?”

“Ah, bismillah. Ora bakal ana apa-apa, Mas. Percaya wae!”

Sidane Sawitri layat. Dina kuwi pancen ana sripah ing kampung kono. Bu Suhadi kuwi sripah sing kaping telu ing kampung kono ing sasi Juli 2021 iki. Telung dina sadurunge, Mas Yanto, merga kena Covid-19. Kasusul Mbah Mugi, normal, ora merga Covied-19.

Apa kang dikuwatirake Agus, dumadi temenan. Dina candhake, Sawitri wiwit nuduhake gajala : watuk-watuk, pilek, awake adhem panas, ngalami anosmia. Mula banjur njaluk dipriksakake. Asile tes swab antigen, positif Covid-19.

Saiki wis oleh patang dina Sawitri nindakake isoman. Patang dina kuwi dilakoni kanthi rasa sepi kang ora sabaene. Antarane rasa was-was, rasa kebak pangare-parep  enggal mari, rasa wedi mati, tumpleg bleg dadi siji ing ati. Luwih-luwih, meh saben bengi susul-sumusul keprungu siaran saka masjid yen ana sripah.

Wengi iki, wis genep pitu, sripah ing kampung kono sajrone sesasi. Sawise Bu Suhadi, Mas Yanto, lan Mbah Mugi, kasusul Bu Jiyem. Ora ana etungan jam, kulon omahe ora let omah, Lik Slamet nyusul. Udakara telung dina sawise iku, Teguh lan Sumarsah uga pralaya. Kahanan kampung banget tintrim. Sing adate saben-saben keprungu wong wawan gunem pating clonthet, saiki ora keprungu. Adate keprungu wong padha tahlilan kanggo sing seda, saiki ora ana. Wong-wong padha wedi kumpul-kumpul. Rondha uga ora ana.

“Dhuh Gusti, kula nyuwun mugi Paduka paring enggal saras dhateng kula. Kula nyuwun tamba, ya, Allah....” mangkono dongane Sawitri ing saben-saben wektu. Anggone ngibadah saya dimempengi. Maca kitab suci sawektu-wektu. Dhawuhe dhokter kabeh ditindakake. Obat watuk, obat pilek, obat mumet diombe kanthi tertib. Mangan, ngombe ora suda, kepara ditikelake. Perkara rasane ora enak blas, ora digagas. Pokoke aku kudu mari! Ngono batine. Ora lali, saben esuk tansah dhedhe ing wetan omahe kang ndilalah bawera.

Tengah wengi, Sawitri tangi. Bab kang wis suwe dilalekake, saiki ditindakake: ngibadah tengah wengi. Najan adhem njekut, sesuci katindakake kanthi rasa eklas. Banjur manekung, manengku puja nyuwun marang Gusti kathi kebak ing pangarep-arep. Rampung ngibadah wengi, banjur ngglethak ing bed. Sawitri kepengin turu. Rasane ngantuk banget. Rasa ngantuk kang disyukuri jalaran ing awal-awal isoman tekan saiki dheweke ora bisa turu, awan utawa bengi.

Wengi saya tintrim. Keprungu suwara manuk guweg saka dhapuran pring mburi omah. Atine Sawitri saya ora karu-karuwan nalika saka iring lor, kira-kira saka pucuking wit mlinjo nggone Mbah Arjo, keprungu ocehe manuk emprit gantil. Thiiit, thiiit, thiiit, trililili....

“Mas, njenengan wis sare?” kandhane sora marang sisihane kang ana ing kamar kidul.

“Heh, ana apa?” Agus gita-gita marani kamare sisihane. Ora mlebu, mung ungak-ungak.

“Aku wedi, ana suwara manuk guweg karo emprit gantil. Jarene iku ngalamat arep ana....”

“Huss. Aja werna-werna pikiranmu, sayang....” kandhane Agus kanthi kebak rasa asih. Jan-jane rasa atine ora beda karo sing dirasakake sisihane. Ning sipate wong lanang, bisa ngampet lan dhelikake rasa.

“Wis, gek bubuk. Ndonga!”

“Ya, Mas. Njenengan ya gek sare, ya....”

Agus menyat arep ninggalake kamare sisihane. Nanging wurung. Saka kadohan keprungu suwara sirine ambulance. Saya suwe saya cedhak, banjur mandheg ing wetan omah. Wetan omah kono pancen omahe Yu Jinten kang uga jejer karo kuburan. Atine wong loro saya ajur. Kelingan yen Yu Jinten wetan kono dhek nem dina kepungkur digawa menyang ruma

h sakit. Merga positif Covid-19. Yu Jinten kuwi wong sing gawene bebakulan ing pasar Niten, kidul kampung Kweni. Dheweke ora percaya ananane lelara Covid-19. Mula, dikon melu vaksinasi ora gelem. Neng ngendi-endi ora gelem nganggo masker.

“Alaaah. Copid-copid apa....” kandhane karo nyekakak yen ana wong ngomongke pandhemi Covid-19.

HP-ne Agus muni.

“Piye, Pak RT? Ya, ya,ya nuwun. Innalillahi wa inna ilaihi rajiuun.”

“Protokol Covid, Mas. Warga ra perlu melu metu!”

 “Mas, sapa?” pitakone Sawitri.

“Yu Jinten.”

Wengi saya nglangut. Wong loro banjur ambyur ing pikire dhewe-dhewe. Agus ninggalake kamare sisihane banjur ngglethak ing bed. Ngerti-ngerti wus wayah subuh. Langit wetan semburat abang.

 Sepuluh dina sawise wengi iku, wayah sore Agus lan Sawitri katon lungguh ing kamar tamu.Nunggu rawuhe bapak lan ibune Sawitri sing jare arep tindak mrono. Saka njaba keprungu suwara jago kluruk. Manuk prenjak ngganter-ngganter.

Sawitri wus mari anggone lara. Sawitri nglendhot ing dhadhane sisihane.Praupane katon sumringah lan tambah ayu.

                                                Omah Geguritan, nalika isoman, 30 Juli 2021

* Kamot ing Djaka Lodang No 29/ Desember 2021